Lutnia renesansowa w swej klasycznej wersji posiada 6 chórów. Istnieją także instrumenty od 7- do 10-chórowych, jednak podstawowy strój dotyczy zwykle tylko pierwszych sześciu chórów, podczas gdy pozostałe, dodane chóry strojone są w zależności od granego repertuaru. Najbardziej popularnym, standardowym strojem jest G c f a d’ g’, jednak należy pamiętać, że w czasach renesansu nie istniała notacja muzyczna we współczesnym tego słowa rozumieniu i instrument można było stroić nieco niżej lub wyżej zachowując te same interwały w zależności np. od skali głosu śpiewaka któremu akompaniowano lub od wielkości instrumentu. Poszczególne pary strun wiolinowych strojono unisono, podczas gdy struny basowe często strojone były w oktawach. Najczęściej obecnie spotykaną lutnią jest 7-chórowa (13-strunowa), strojona jw. tylko o obniżony cały strój o pół tonu. Utarło się, że muzykę renesansową się stroi o pół tonu niżej w stosunku do stroju klasycznego. Najwyższa struna jest pojedyncza, natomiast trzy następne strojone są w unisonie, natomiast trzy basowe w oktawach.

John Dowland – „Come Again”
Valeria Mignaco, soprano | Alfonso Marin, lute

John Dowland – „Flow My Tears”
Valeria Mignaco, soprano | Alfonso Marin, lute

John Dowland – „I saw my Lade Weep”
Valeria Mignaco, soprano | Alfonso Marin, lute

John Dowland – „Stay time awhile thy flying”
Valeria Mignaco, soprano | Alfonso Marin, lute

John Dowland – „Sorrow Stay”
Valeria Mignaco, soprano | Alfonso Marin, lute

John Dowland – „Can You Excuse My Wrongs”
Valeria Mignaco, soprano | Alfonso Marin, lute

John Dowland – Galliardy, wyk. Paul O’Dette

Hopkinson Smith grający na Vihuelli

Hopkinson Smith – Vihuella

Gaspar Sanz – XVII wiek
Xavier Diaz-Latorre – gitara barokowa

Warsztaty muzyczne prowadzone przez Hopkinson’a Smith’a

Jeden Dzień nagrań w Esmuc (Catalonia, Hiszpania)